οι απαιτήσεις απλώς και μόνο για τέτοια κολοσσιαία φορολογική λεηλασία που ισχύει σήμερα, είναι η υιοθέτηση των ουσιωδών χαρακτηριστικών ενός ολοκληρωτικού κράτους.
Του Ευθύμη Μαραμή
Πολύς κόσμος της επιχειρηματικότητας και της εργασίας, ευρισκόμενος σε οικονομική απόγνωση, αναρωτιέται αν είναι ηθικά συμβατή η προσπάθεια προστασίας των εισοδημάτων του, από την φορολογική λεηλασία των μνημονίων. Ας δούμε συνοπτικά και αρχικά αν συνάδει το κράτος με την ανθρώπινη ηθική της ελευθερίας.
Λέει ο Χανς Χέρμαν Χόπε:
Το κράτος ορίζεται συμβατικά ως ένας οργανισμός που ασκεί εδαφικό μονοπώλιο τελικής λήψης αποφάσεων, σε όλες τις περιπτώσεις σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων των συγκρούσεων που εμπλέκεται αυτό το ίδιο και οι εκπρόσωποι του. Δηλαδή, το κράτος μπορεί να θεσπίζει νόμους, μπορεί μονομερώς να καταπατά τους νόμους και συνεπώς, το κράτος έχει το αποκλειστικό προνόμιο να φορολογεί, δηλαδή να καθορίζει μονομερώς την τιμή που πρέπει να πληρώσουν τα υποκείμενα του για να ασκεί το «καθήκον» της τελικής λήψης αποφάσεων.
Βλέπουμε συνεπώς πως εξ αρχής υπάρχει ασυμβίβαστο ως προς την επίλυση ενδεχόμενης σύγκρουσης, ανάμεσα στο κράτος και στον πολίτη.
Συνεχίζει ο Χόπε:
Ο θεσμός ενός κράτους έχει διπλή επίδραση. Πρώτον, όλη η ιδιωτική περιουσία γίνεται κατ’ ουσίαν ιδιοκτησία που χορηγείται από το κράτος και, επίσης, ιδιοκτησία που μπορεί να αφαιρεθεί μέσω νομοθεσίας ή φορολογίας. Τελικά, όλες οι ιδιωτικές περιουσίες καταλήγουν κρατικές. Δεύτερον, καμία από τις «δικές» του εκτάσεις γης, των δικών του περιουσιακών στοιχείων – αποκαλούμενων παραπλανητικά ως δημόσια περιουσία – και των χρημάτων του, δεν προέρχονται από παραγωγή ή εθελοντική συναλλαγή. Αντίθετα, το σύνολο της περιουσίας και του εισοδήματος του κράτους είναι το αποτέλεσμα απαλλοτριώσεων ιδιωτικής περιουσίας.
Ο διαχωρισμός κράτους κοινωνίας είναι πιο ευδιάκριτος πλέον. Καταλήγει ο Χόπε:
Το κράτος, λοιπόν, σε αντίθεση με τις δηλώσεις του – οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα του – δεν είναι ο δημιουργός ή ο εγγυητής της ιδιοκτησίας. Αντίθετα, είναι ο κατακτητής της ιδιοκτησίας. Ούτε το κράτος είναι ο δημιουργός ή ο εγγυητής της δικαιοσύνης. Αντιθέτως, είναι ο καταστροφέας της δικαιοσύνης και η ενσάρκωση της αδικίας.
Ηθική και προστασία της ιδιοκτησίας
Ποιές είναι λοιπόν οι συμβατές με την ηθική της ελευθερίας και του καπιταλισμού ενέργειες προστασίας της ιδιοκτησίας; Ας αφήσουμε τον Χόπε να συνεχίσει:
Πώς ένας καπιταλιστής-επιχειρηματίας (ή οποιοσδήποτε σε αυτή την περίπτωση) να ενεργήσει δίκαια σε έναν θεμελιωδώς άδικο, κρατικιστικό κόσμο, δηλαδή αντιμέτωπος και περικυκλωμένος από έναν ηθικά αδικαιολόγητο θεσμό – αυτόν του κράτους – του οποίου οι εκπρόσωποι ζουν και συντηρούνται, όχι από την παραγωγή και την εθελοντική ανταλλαγή, αλλά από τις απαλλοτριώσεις: από την αρπαγή, την αναδιανομή και την κανονιστική ρύθμιση της ιδιωτικής περιουσίας του καπιταλιστή και των υπολοίπων ιδιωτών;
Δεδομένου ότι η ιδιοκτησία είναι δίκαιη, κάθε ενέργεια υπεράσπισης της ιδιωτικής περιουσίας είναι εξίσου δίκαιη – με την προϋπόθεση πως κατά την υπεράσπισή ο αμυνόμενος δεν παραβιάζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας άλλων. Ο καπιταλιστής (και κάθε άλλος) έχει το ηθικό δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από οποιαδήποτε επίθεση και αρπαγή της περιουσίας του από το κράτος, ακριβώς όπως έχει το δικαίωμα να κάνει εναντίον οποιουδήποτε κοινού εγκληματία.
Από την άλλη πλευρά, και πάλι ακριβώς όπως στην περίπτωση οποιουδήποτε κοινού εγκληματία, οι αμυντικές ενέργειες του καπιταλιστή/ιδιώτη θα είναι άδικες αν συνεπάγονται επίθεση στην ιδιοκτησία οποιουδήποτε τρίτου προσώπου, δηλαδή αν ο καπιταλιστής/ιδιώτης χρησιμοποιήσει τα μέσα παραγωγής του για να παίξει συμμετοχικό ρόλο στις αρπαγές ιδιοκτησίας που συντελούνται εκ μέρους του κράτους.
Ενέργειες συμβατές με την καπιταλιστική ηθική
Πιο συγκεκριμένα: Για τον καπιταλιστή (ή οποιονδήποτε) σε άμυνα για την προστασία της περιουσίας του, ίσως να μην είναι συνετό ή να είναι και επικίνδυνο να το πράξει, αλλά είναι σίγουρα δίκαιο γι’ αυτόν να επιχειρήσει να αποφύγει όλους τους περιορισμούς που επιβάλλονται στην περιουσία του από το κράτος όσο καλύτερα μπορεί.
Συνεπώς, είναι δίκαιο για τον καπιταλιστή να εξαπατήσει και να πει ψέματα στους κρατικούς εκπροσώπους για την ιδιοκτησία του και το εισόδημά του. Είναι δίκαιο για αυτόν, να αποφεύγει φορολογικές πληρωμές για την περιουσία του και το εισόδημά του και να αγνοεί ή να παρακάμπτει όλους τους νομοθετικούς ή κανονιστικούς περιορισμούς που επιβάλλονται στις χρήσεις των συντελεστών παραγωγής του (γη, εργασία και κεφάλαιο).
Αντίστοιχα, ένας καπιταλιστής ενεργεί δίκαια, αν δωροδοκεί ή ασκεί παρασκηνιακές πολιτικές πιέσεις σε κρατικούς εκπροσώπους για να τον βοηθήσουν να αγνοήσει, να διαγράψει, ή να αποφύγει τους φόρους και τους κανονισμούς που του επιβάλλονται. Πράττει δίκαια και πάνω από όλα προωθεί τη δικαιοσύνη, εάν χρησιμοποιεί τα μέσα παραγωγής του για να διαπλέκεται με κρατικούς εκπροσώπους, ή να τους δωροδοκήσει ώστε να μειώσει τους φόρους και τους κανονισμούς ιδιοκτησίας γενικά και όχι μόνο γι ‘αυτόν.
Και ενεργεί δίκαια και καθίσταται πράγματι πρωταθλητής της δικαιοσύνης, αν ενεργά διαπλέκεται με κρατικούς εκπροσώπους με σκοπό να καταργηθεί, ως άδικη, οποιαδήποτε απαλλοτρίωση και συνεπώς όλοι οι φόροι περιουσίας και εισοδήματος και όλοι οι νομοθετικοί περιορισμοί για τη χρήση της περιουσίας (πέραν της απαίτησης να μην προκαλεί υλική φθορά στην ιδιοκτησία των άλλων κατά την παραγωγική διαδικασία).
Πως ο σοσιαλισμός (η χρήση και αρπαγή της ιδιοκτησίας από το κράτος) οδηγεί μοιραία στον ολοκληρωτισμό.
Ανάλογα, ο George Reisman επισημαίνει τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης καταστροφής της κοινωνικής οργάνωσης, όταν επικρατεί η σοσιαλιστική/κρατική λεηλασία, η τρομοκρατία, οι διατιμήσεις και η απαλλοτρίωση.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι το οικονομικό συμφέρον των πωλητών που λειτουργούν υπό το καθεστώς της φορολογικής λεηλασίας, είναι να παρακάμπτουν τις διαταγές και να επιχειρούν να προστατέψουν τα εισοδήματά τους. Οι αγοραστές είναι επίσης πρόθυμοι, πράγματι, να πληρώσουν χαμηλότερες τιμές για την εξασφάλιση των αγαθών που θέλουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, τι μπορεί να σταματήσει την αποφυγή έκδοσης αποδείξεων και την ανάπτυξη μιας μαζικής μαύρης αγοράς;
Η απάντηση είναι: ένας συνδυασμός αυστηρών κυρώσεων σε συνδυασμό με τον φόβο της πιθανότητας να συλληφθούν οι «παραβάτες» και στη συνέχεια να υποστούν τις κυρώσεις. Τα απλά πρόστιμα δεν είναι πιθανό να αποτελέσουν ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα. Θα θεωρηθούν απλά ως πρόσθετο επιχειρηματικό έξοδο. Εάν η κυβέρνηση έχει σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με την φορολογική συμμόρφωση των θυμάτων της, είναι απαραίτητο να επιβάλει κυρώσεις συγκρίσιμες με ανάλογες ενός κακουργήματος.
Αλλά η απλή ύπαρξη τέτοιων κυρώσεων δεν αρκεί. Η κυβέρνηση πρέπει να καταστήσει πραγματικά επικίνδυνη τη διεξαγωγή συναλλαγών μαύρης αγοράς. Πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ότι κατά τη διεξαγωγή μιας τέτοιας συναλλαγής θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν από την αστυνομία και τελικά να καταλήξουν στη φυλακή.
Προκειμένου να δημιουργηθεί αυτός ο φόβος, η κυβέρνηση πρέπει να αναπτύξει έναν στρατό κατασκόπων και χαφιέδων.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους καταστηματάρχες και τους πελάτες τους να φοβούνται ότι αν πραγματοποιήσουν μια συναλλαγή μαύρης αγοράς, κάποιος άλλος πελάτης (χαφιές) στο κατάστημα θα τους καταδώσει.
Λόγω της ιδιωτικής φύσης των συναλλαγών στην οποία μπορούν να διεξαχθούν πολλές συναλλαγές μαύρης αγοράς, η κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει τον φόβο πως το ένα μέλος της συναλλαγής μπορεί να αποδειχθεί αστυνομικός που προσπαθεί να τον παγιδεύσει. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται ακόμη και από τους μακροχρόνιους συνεργάτες τους, ακόμη και από τους φίλους και τους συγγενείς τους, πως μπορεί να αποδειχθούν χαφιέδες.
Κατάλυση της δικαιοσύνης και αυθαιρεσία
Προκειμένου να επιτύχει καταδίκες, η κυβέρνηση πρέπει να θέσει την απόφαση περί αθωότητας ή ενοχής στην περίπτωση συναλλαγών μαύρης αγοράς, στα χέρια ενός διοικητικού δικαστηρίου ή των αστυνομικών πρακτόρων επί τόπου. Δεν μπορεί να βασιστεί σε δοκιμασίες διεξαγωγής δικών, διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν πολλοί δικαστές πρόθυμοι να επιβάλουν καταδικαστικές αποφάσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Δηλαδή σε περιπτώσεις κατά τις οποίες κάποιος πρέπει να πάει στη φυλακή για αρκετά χρόνια, για το «έγκλημα» της προστασίας των εισοδημάτων και της περιουσίας του από την λεηλασία.
Εν ολίγοις, λοιπόν, οι απαιτήσεις απλώς και μόνο για την επιβολή αυτής της κλίμακας φορολογικής λεηλασίας που ισχύει σήμερα, είναι η υιοθέτηση των ουσιωδών χαρακτηριστικών ενός ολοκληρωτικού κράτους. Δηλαδή, την καθιέρωση μιας κατηγορίας «οικονομικών εγκλημάτων», στην οποία αντιμετωπίζεται η ειρηνική επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος ως ποινικό αδίκημα. Τη δημιουργία μιας ολοκληρωτικής αστυνομικής υπηρεσίας γεμάτης με κατασκόπους και χαφιέδες, καθώς και την εξουσία αυθαίρετης σύλληψης και φυλάκισης.
Οι πορτοφολάδες της «φιλελεύθερης» σοσιαλδημοκρατίας
Ο λόγος για τον οποίο οι «φιλελεύθεροι» δημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες δεν εγκαθιστούν ολικό σοσιαλισμό, είναι πως είναι απρόθυμοι να κάνουν ό, τι θα ήταν απαραίτητο. Η καθιέρωση του σοσιαλισμού ως οικονομικού συστήματος απαιτεί μια τεράστια πράξη κλοπής – τα μέσα παραγωγής πρέπει να αρπαχτούν από τους ιδιοκτήτες τους και να αποδοθούν στο κράτος. Μια τέτοια λεηλασία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ουσιαστική αντίσταση εκ μέρους των ιδιοκτητών, αντίσταση που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με τη χρήση μαζικής βίας.
Οι Κομμουνιστές ήταν και είναι πρόθυμοι να εφαρμόσουν τέτοια μαζική βία, όπως απεδείχθη στη Σοβιετική Ρωσία. Ο χαρακτήρας τους είναι ανάλογος με των ένοπλων ληστών που είναι έτοιμοι να διαπράξουν ανθρωποκτονία, αν αυτό είναι απαραίτητο για τη διενέργεια της ληστείας τους.
Ο χαρακτήρας των «φιλελεύθερων» δημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, σε αντίθεση, μοιάζει περισσότερο με αυτόν των πορτοφολάδων. Στην πραγματικότητα, μάλλον, δεν επιθυμούν να δολοφονήσουν τους ανθρώπους που θα έπρεπε να δολοφονήσουν. Ωστόσο, οι ορισμοί αυτοί, όταν φτάνουμε κοντά σε ολοκληρωτισμό όπως συμβαίνει με την συνεχιζόμενη μνημονιακή λεηλασία εις βάρος της ιδιοκτησίας, της επιχειρηματικότητας και των ιδιωτών εργαζομένων, είναι δύσκολο να διατηρηθούν.
Οι σημερινές κυβερνήσεις διαθέτουν ισχυρό στρατό προπαγάνδας εγκατεστημένο σε καίρια σημεία (εκπαίδευση, ΜΜΕ) ο οποίος όχι απλά επικροτεί την φορολογική λεηλασία, αλλά την προπαγανδίζει ως δίκαιη και απαραίτητη «οικονομικά». Θα πρέπει απλά να επισημάνουμε, πως η κλοπή των εισοδημάτων και των περιουσιών των ανθρώπων, δεν επέφεραν ποτέ μακροπρόθεσμη ευημερία.
Οποιοδήποτε σοσιαλιστικό καθεστώς έκλεψε την ιδιοκτησία και τα εισοδήματα των ανθρώπων, ανάγκασε έτσι την κοινωνία να στερηθεί πολλές δεκαετίας ευημερίας, και ελευθερίας αμοιβαία επωφελών συμβάσεων. Και η πρόκληση βίαιων και αιματηρών συγκρούσεων με χιλιάδες νεκρούς, ήταν ο συνήθης κανόνας τους τέλους αυτών των καθεστώτων.
Δημοσίευση σχολίου