Εβδομάδα δακρύων για το πολιτικό μας σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί η εβδομάδα που πέρασε.
Κλάμα παντού όμως θα μείνω μόνο στο δάκρυ του Πικραμένου καθώς όλα τα άλλα μπουμπούκια είναι λίγο πολύ γνωστά και αναμενόμενη η κάθε είδους αντίδρασή τους.
Ο κ. Πικραμένος δικαιολογημένα μπορεί να δακρύσει καθώς είναι άμαθος στο πώς να συμπεριφερθεί όταν βρεθούν επι σκηνής τα έργα και οι μέρες του.
Προστατευμένος από τον μανδύα του τηβέννου δεν κρίθηκε ποτέ για τις αποφάσεις του, όμως τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς.
Το ερώτημα λοιπόν για τον Πικραμένο δεν είναι αν είναι η όχι αθώος, ούτε φυσικά το παρελθόν της οικογένειας του.
Το ερώτημα είναι γιατί αυτός ο Παναγιώτης Πικραμμένος, δέχθηκε να είναι πρωθυπουργός της ντροπής αφού ως έμπειρος δικαστής γνώριζε τι καλείται να κάνει ως μνημονιακός πρωθυπουργός.
Γιατί δέχθηκε δηλαδή να είναι κάτι ανάλογο με τους πρωθυπουργούς που διόριζε ο Χίτλερ τα χρόνια της κατοχής.
Γιατί δέχθηκε δηλαδή να είναι κάτι ανάλογο με τους πρωθυπουργούς που διόριζε ο Χίτλερ τα χρόνια της κατοχής.
Γιατί δέχθηκε να ανέβει επί σκηνής τι στιγμή που ήξερε ότι και οι μπαμπάδες η οι παππούδες του είχαν κατοχικό παρελθόν και ήταν οι εκλεκτοί στους οποίους ο Χίτλερ εμπιστεύτηκε την εκτύπωση των προπαγανδιστικών εντύπων των Ναζί, στην Γερμανική, Ιταλική και Ελληνική γλώσσα.
Όχι λοιπόν άλλα δάκρυα Στέλλα γιατί τέτοια δάκρυα επαναφέρουν μνήμες και δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο φασισμός «δηλώνει παρόν» όσο υπάρχουν Πικραμένοι.
Ανδρέας Κεσίδης
Δημοσίευση σχολίου